Na początek parę słów o mnie. Jestem Kimś. Mieszkam w TVN-ie gdzie wszyscy patrzą na mnie jak w tęczę. Co jest zasadniczo słusznym postępowaniem, napełniającym mnie zadowoleniem ogólnym. Ze szczególnym uwzględnieniem pewnej błogości. Ale dość tych słodkości. Bo dzisiaj będę brutalny! To znaczy brutalnie szczery. Bo w naszym klubie czujnych (acz cynicznych) obserwatorów rzeczywistości szczerość to norma. I to wyśrubowana!
Dokonałem bowiem eksperymentu myślowego* i odkryłem, że nieprawdą jest jakoby przemoc nie była rozwiązaniem. Gdyby tak było, to już wieki temu wymarła by jako nieskuteczna, a wymagająca wysiłku. Prawdziwy problem polega na tym, że tym, co nie rozwiązuje problemów jest wyłącznie niedostatecznie duża dawka przemocy, czyli taka, która pozwala obiektowi przemocy na ogarnięcie się i pojawienie się z rewizytą. Zwykle w towarzystwie, co prostą drogą prowadzi do powstania wysoko zorganizowanych społeczeństw – co jest w sumie OK – oraz systemów podatkowych (co jest OK w dużo mniejszym stopniu).
Przemoc posiada też niewątpliwy potencjał relaksujący oraz – jak świadczą przykłady Robin Hooda i braci Kliczko – stabilnym i pewnym sposobem zarabiana na życie. Dlaczego więc umówiliśmy się, że przemoc jest zła?
Szczerze mówiąc nie wiem. Ale patrząc na podrygujące w rytm uderzeń głowy Bambiego i Mellera cieszę się, że tak ustaliliśmy. Bo przemoc ma jedną podstawową wadę. Zawsze może przydarzyć się nam…